Od początku istnienia parafii w Pobiedniku Małym wszystkich zmarłych przez całe wieki grzebano wokół kościoła - czego wymownym znakiem jest krzyż misyjny znajdujący się przed wejściem do parafialnej świątyni. Na początku XIX wieku, na mocy zarządzeń władz cywilnych, nakazano ze względów sanitarnych (liczne epidemie) zakładanie cmentarzy poza terenami kościołów. Na nowe miejsca grzebalne wyznaczano place znajdujące się na obrzeżach wiosek i miast. W tych też okolicznościach powstał cmentarz parafialny w Pobiedniku Małym w 1818 roku.
Najstarszą zachowaną mogiłą na parafialnym cmentarzu jest zbiorowy grób Powstańców Styczniowych z 1863 r., którzy polegli z rąk żołnierzy rosyjskich w czasie bitwy w Pobiedniku Wielkim.
W okresie zaborów wioska Pobiednik Wielki, która jest częścią parafii, była równocześnie granicą celną pomiędzy zaborem Austro-Węgierskim a Carską Rosją. 4/5.05.1863 r. rozegrała się bitwa pomiędzy powstańcami pod dowództwem kpt. Stefana Malczewskiego a regularnymi wojskami rosyjskimi na terenie Igołomi i Pobiednika Wielkiego. W wyniku walk na terenie Pobiednika Wielkiego zginęło około 20 powstańców, którzy zostali z polecenia zaborcy rosyjskiego zakopani w bezimiennej mogile przy drodze przebiegającej przez teren dzisiejszego cmentarza parafialnego. Pamięć o powstańcach przetrwała dzięki dziedziczce Pobiednika Wielkiego, która poleciła w miejscu bezimiennej mogiły zasadzić cztery czerwone klony. W 1970 r., w miejsce klonów, postawiono brzozowy krzyż, a w 1994 roku w rocznicę śmierci dyktatora Powstania Styczniowego - Romualda Traugutta, postawiono w miejscu krzyża pamiątkowy nagrobek. Na nagrobku umieszczono nazwiska Powstańców Styczniowych: kpt. Stefana Malczewskiego (1838-1875) - dowódcy oddziału powstańców oraz pochodzącego z terenu parafii powstańca - Tadeusza Zimnego (pochowanego w Igołomi). Mieszkańcy parafii Pobiednik Mały z okazji 11 XI czy 3 V składają w tym miejscu kwiaty i zapalają znicze, aby w ten sposób uczcić pamięć tych, którzy oddali swe życie w walce o wolną Ojczyznę (zob. Sektor E, Rząd 1, Kwatera 6).
Do 1945 roku właścicielami Pobiednika byli miejscowi dziedzice - pochodzący z rodu Prus-Lisickich.
Ostatnimi żyjącymi dziedzicami byli: Kazimiera Bieroń z d. Lisicka, Edward Bieroń oraz ich syn Krzysztof Bieroń. Mieszkali w - nieistniejącym już dziś - dworze na terenie Pobiednika Wielkiego. Na tym terenie zajmowali się uprawą ziemi oraz hodowlą ryb, w licznych na tym terenie naturalnych stawach zasilanych przez miejscowe potoki. Zapisali się w pamięci mieszkańców jako szlachetni ludzie, dobrzy gospodarze oraz odważni patrioci (zob. Sektor D, Rząd 3, Kwatera 10).
Na cmentarzu parafialnym pochowany jest proboszcz parafii śp. ks. Lucjan Wojciechowski (+1916 r.).
W latach 1913 -1916 był duszpasterzem w Pobiedniku Małym oraz świadkiem spalenia przez zaborców zabytkowego kościoła w 1914 roku (zob. Sektor E, Rząd 1, Kwatera 3).
Wśród osób pochowanych na cmentarzu znajduje się grób śp. +Jana i Władysławy MROCZKÓW.
Zapisali się w historii wsi Pobiednik Mały heroicznym czynem jakim była pomoc prześladowanym Żydom oraz ukrywanie w swoim domu przez 2 tygodnie w lipcu 1942 r. młodej kobiety pochodzenia żydowskiego - z narażeniem na śmierć siebie i całej swojej rodziny. Kobieta została następnie przez Jana Mroczka, w przebraniu i z fałszywymi dokumentami, przetransportowana do Krakowa i przeżyła szczęśliwie okupację niemiecką. W uznaniu postawy Jana i Władysławy MROCZKÓW - zostali oni odznaczeni przez państwo Izrael medalem "Sprawiedliwych wśród narodów świata", a ich imiona zostały umieszczone na tablicy w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie - w gronie 28 tysięcy osób różnych narodowości odznaczonych tym medalem. Najliczniejsza liczbę wśród odznaczonych stanowią Polacy (zob. Sektor C, Rząd 3, Kwatera 9)
